روش تست سختی برگشتی لیب (Leeb Rebound HardnessTest) در سال ۱۹۷۵ توسط Leeb و Brandestini در Proceq SA تهیه شد تا آزمایش سختی قابل حمل برای فلزات ارائه شود. این ابزار به عنوان جایگزینی برای تجهیزات اندازه گیری سختی سنتی و بی سیم و گاه پیچیده ساخته شده است و در سال ۱۹۷۸ این تکنولوژی قابل اندازه گیری شد.
اندازه گیری سختی به روش سنتی، به عنوان مثال، نمونه هایی از راکول(Rackwell) ، ویکرز(Vickers) و برینل(Brinell) هستند که ثابت اند و به ایستگاه های کاری ثابت در مناطق آزمایش جداگانه یا آزمایشگاه ها احتیاج دارند. بیشتر اوقات، این روش ها انتخابی(Selective) هستند و شامل آزمایش های مخرب بر روی نمونه ها می شوند. از نتایج فردی این آزمایشات، نتیجه گیری آماری برای کل دسته ها به دست می آید. قابلیت حمل تسترهای Leeb بعضی اوقات می تواند به دستیابی به نتایج تست بالاتر بدون از بین رفتن نمونه کمک کند، که به نوبه خود فرآیندها را ساده کرده و هزینه را کاهش می دهد.
این نوع تست سختی سنج، غیر مخرب (NDT) هستند و به ماده آسیبی وارد نمی کنند